Plenkredkuloj volas lerni de infanoj

[Mi tradukis mian artikolon en la 27a septembro 2011.]

La daŭrigo de la antaŭa artikolo.

Vere mi lernis multe tiel, kiel mi ne kredas, ke tio okazis en unu tago.

Mi lernis ekzemple pri ludo, kiu certe nomiĝis "Kaŭarioni". Ĝi estas ludo, por kiu oni uzas toboganon. Unu persono provas kapti personojn, kiuj forlasas la toboganon, kaj provas iri trans la sablejo. Kaj se iu kaptiĝas, okazas anstataŭigo de la roloj. La kaptanto ne permesiĝas tuŝi la toboganon, kaj ankaŭ ne permesiĝas iri el la sablejo. Kaj kiam la nombro de la personoj sur la tobogano estas aŭ estas pli malmulte ol du, la kaptanto permesiĝas salti, kaj kiam la nombro estas unu, la kaptanto permesiĝas iri sur la toboganon. Kaj tiel plu multaj reguloj estas decidataj. Sed kiaj amuzaj reguloj!

AKIKAWA Yumi, kiu estas poeto, kaj ankaŭ skribas rakontojn, diras jene;

Plenkreskuloj instruas al infanoj nur regulojn, sed infanoj instruas al ni afablecon kaj liberecon.

(AKIKAWA Yumi. OKAMOTO Yosiko. Knabino, kiu fariĝis parfumo. Bunken-syuppan. 1996.)

Mi kredis kelkajn jarojn, ke plenkreskuloj instruas regulojn. Sed al infanoj reguloj ne mankas.

La reguloj de la ludo evidente ne estas reguloj, kiujn plenkreskuloj instruas.

Ili estas reguloj por amuziĝi. Laŭe troviĝas ankaŭ zorgeca regulo, ke kaptanto "fariĝas timema" al junaj infanoj.

Ĉu do reguloj estas du aroj?

La unua estas reguloj, kiujn oni obeigas al personoj per minaci, ekzemple ke tiu, kiu ne obeas la regulon, ne povas vivi, aŭ ke oni perfortos.
La dua estas reguloj, kiuj oni havas por amuzĝi plu.

Post ke mi ekpensis pri tio, mi ne povas deteni min de tremi.

Tio estas maniero de infanoj.
Tio estas maniero, kiel infanoj traktas regulojn.
Tio estas maniero de infanoj, kiu ŝanĝigas la signifon de reguloj.

Mi volas diri ion ankaŭ pri maniero de grupoj.

En la parko estas kelkaj grupoj, kaj "ne ĉiuj ĉi tie estas amikoj".
Oni ne povas uzi la toboganon, kiam alia grupo uzas ĝin.
Sed oni divenas, kiam ili forlasas toboganon, kaj rapide moviĝas al la tobogano, kaj anstatŭigo de uzo de la tobogano de grupo al grupo okazas sen ĝenoj.
Kia anstataŭigo sen ĝenoj!

Tio pensigas pri ĉasanto-kolektanto, kaj mi opinias, ke tie estas granda aludo por mondo sen armilaj konflliktoj.

Ili ne parolas.
Ili ne parolas, sed divenas aŭ komprenas pri aliaj grupoj unu la alian.

Kaj en ludo de la tobogano, kiam iu alia infano venas sur ĝin, ludado nature ĉesas. Oni ne forpelas.

Mi ne iris al la parko por studi, aŭ lerni. (Mi intencis desegni, kiam mi renkontas iun grupon iganta. Tial la titolo de la antaŭa artikolo estas "Kion mi faras".) Ĝojo estas ĝuste tio, ke oni povas lerni, kiam oni ne atendas, ke oni lernos.

Mi preferas amuzi infanojn ol ataki plenkreskulojn.