Kion mi faras? (Ĉu mi "trodorlotas" infanojn?)

[Mi tradukis mian artikolon en la 27a de septembro 2011, kiu estas reviziata versio de la artikolo en la 26a de septembro 2011.]

Estis amuze en la parko, kiam mi renkontis infanojn, kiuj emege diras "stultulo".

Mi opinias, ke plenkreskuloj estas "stultuloj", kaj tial eĉ se infanoj diras "stultulo" al mi, kiu ĵus fariĝis 30 jaraĝa, mi ne argumentas kontraŭ tio.

Mi povis renkonti ankaŭ verajn artistojn. Mi tre admiris, ke unu el ili koncentriĝas pri desegni tiel, kiel ŝi daŭre desegni sen vidi ĉirkaŭen, eĉ kiam piedpilkada pilko batis ŝin je la kapo. Krome ili montris al mi, ho, desegnadon sur sablo. Mi vidis, ke ili malaperigas la bildojn tute sen heziti. Kiel iu diris, ke kiam li vidis apude, ke John Singer Sargent ekskizas ion tute alian sur malnova skizo oleo-pentrade, kaj igas, ke la freŝa skizo kruele malaperas, li preskaŭ larmis, ankaŭ mi, kiam mi vidis, ke ili igas, ke la bonegaj bildoj malaperas, ege bedaŭris, kaj ankaŭ surprizate admiris. Ĝuste tio estas spirito de artistoj.

Ankaŭ okazis, ke mia monujo forpreniĝas. Mi, kiel plenkreskulo kun komuna senso, diris, "vi devas ne forpreni manujon", sed ...

Ja strange. Mi opinias, ke en la mondo, kie malriĉuloj ekzistas, havi monon similas al esti ŝtelisto. Ankaŭ la maniero de enspezi monon estas, ekzemple ke oni faras ion, kio ne estas ĝusta laŭ oni mem, sed kio estas mendita. Oni faras ion malmoralan kutime. Jes, ankaŭ mi probable estas unu el la tiaj "stultuloj".

Mi eble devis almenaŭ diri "vi devas ne forpreni monon de malriĉuloj kiel mi" kaj difini la personoj, de kiuj ili devas ne forpreni.

Ni tre bruis, kaj mi iomete zorgis pri, ke mezaĝulinoj longe rigardas nin. Eble ŝi pensis, ke mi, plenkreskulo, tre lasas al la infanoj fari kiel ili volas, ke mi "trodorlotas" ilin. Ni ja malpurigis la parkon ankaŭ.

Sed ekzemple temas pri la problemo de forĵeti tie kaj ĉie. Eblas, ke oni opinias, ke respondecaj estas, pli ĝuste ol tiuj, kiuj forĵetas, tiuj, kiuj produktas tiujn, kiuj ne fariĝas grundo, post, ke ili forĵetiĝas. Tial diri "forĵeti tie kaj ĉe estas malbone" estas el mal-neŭtrala vidpunkto. Krome tio ne estas afero, pri kiu oni devas serioze koleri.

(Kvankam mi, plenkreskulo, opiniis, ke iomete estas problemo, ke la parko fariĝis malpura kun paperoj, kaj puris ĝin poste.)

Kion ajn infanoj faras, mi principe ne avertas, krom se la agado vundas ilin mem aŭ aliajn. (Kaj se ili intence ne obeas al la averto, ili devas havi kialojn, kaj mi volas ĉiam imagi pri tio.)

Mi bedaŭras, ke mi admonante diris "vi devas ne ĵeti sablon". Kio estas la problemo kun ĵeti sablon al mi? Se mi fariĝas malpura, mi ja povas lavi min simple. Almenaŭ, mi ne mortos kaŭze de ĵeti sablon al mi. Tiam mi devis diri, ke ili devas ne ĵeti sablon, kiam etaj infanoj troviĝas proksime, ĉar problemo estos, se ili ricevos ĝin en la okuloj aŭ la buŝo, kaj difini la situacion.

Tio, kio mi plej multe bedaŭras, tamen estas tio, ke kiam ni parolis pri, ĉu ni venas ĉi tien ree, mi diris al infono, kiu perforte (haha) sintenas al mi (pli ĝuste, unu el la infanoj, kiuj tiel sintenas) "vi ne bezonas veni ĉi tien ree". Mi ja intencis ŝerci, sed tio estis la vortoj, kiuj plenkreskuloj devas absolute ne diri al infanoj. Mi rapidis kaj ĝustigis mian diron, sed mi esperas, ke ĉi tiaj vortoj ne restos en la koro de la infano. Kaj mi pardonpetu, kiam ni revidos nin. Kaj mi ĝustigu mian diron per diri "mi ĝojas, ke vi venas ĉi tien". Kiel ajn perforte (haha) la infano sintenas al mi.

Se ni revidos nin.